وضعیت ارزشیابی بالینی دانشجویان کارشناسی پرستاری از دید اساتید و دانشجویان

مقدمه: ارزشیابی یکی از فعالیت‌های مهم در فرایند آموزشی به شمار می‌آید. برای دستیابی به اهداف مهم ارزشیابی لازم است از یک سیستم ارزشیابی درست و اثربخش استفاده شود. روش: هدف مطالعه حاضر بررسی نظرات و میزان رضایت اساتید و دانشجویان کارشناسی پرستاری راجع به نحوه ارزشیابی بالینی بود. این مطالعه توصیفی در سال تحصیلی 90-1389 در یکی از دانشگاه‌های شهر تهران انجام شد. جامعه پژوهش کلیه دانشجویان کارشناسی پرستاری در ترم تحصیلی 8-2 (217 نفر) و کلیه اساتید بالینی پرستاری (41 نفر) بودند که از این تعداد به ترتیب 197 و 29 نفر در مطالعه شرکت کردند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه نظرسنجی و فرم رضایت سنجی بود که روایی آن به صورت محتوایی و توسط صاحب‌نظران مورد تأیید قرار گرفت. در نهایت داده‌ها پس از جمع‌آوری با استفاده از نرم‌افزار SPSS v.16 آنالیز شدند. یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد اکثریت دانشجویان (6/73%) و اساتید (9/75%) روش فعلی ارزشیابی بالینی را از جهات مختلف نامناسب دانسته و با آن مخالف هستند. 9/59% دانشجویان و 9/37% اساتید از وضعیت فعلی ارزشیابی بالینی به شدت ناراضی بودند. 4/96% دانشجویان اظهار داشتند که نحوه ارزشیابی بالینی به گونه‌ای است که آن‌ها هیچ بازخوردی در خصوص نقاط قوت و ضعف خود دریافت نمی‌کنند. همچنین اکثریت آنان (6/79%) اعتقاد داشتند ارزشیابی‌های فعلی بیانگر نظر شخصی استاد در مورد دانشجو است نه نشان‌دهنده عملکرد دانشجو. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، ارزشیابی بالینی که متکی به یک فرم کلی بوده و بر اساس نظر شخص مربی و بدون قائده خاصی تکمیل ‌شود؛ هم از نظر دانشجویان و هم از نظر اساتید کفایت لازم برای سنجش عملکرد بالینی دانشجویان را ندارد. لذا ضروری است با اعمال تغییرات اساسی در این روش و به کمک کاربرد سایر روش‌های ارزشیابی بالینی، به قضاوت دقیق‌تر و درست‌تری از عملکرد بالینی دانشجویان دست یافت.